Procesory Intel, które tworzyły historię

Procesory są prawdopodobnie najciekawszym sprzętem w komputerze. Mają bogatą i rozległą historię, sięgającą 1971 roku z pierwszym komercyjnie dostępnym mikroprocesorem, Intel 4004. Jak już wiemy, od tego czasu technologia poprawiła się skokowo.

Pokażemy historię procesorów Intel, zaczynając od Intel 8086. To właśnie procesor wybrał IBM na pierwszy komputer i od tego momentu rozpoczęła się wspaniała historia.

Indeks treści

Historia i rozwój procesorów Intel

W 1968 roku Gordon Moore, Robert Noyce i Andy Grove wynalazli Intel Corporation, aby prowadzić firmę „Integrated Electronics” lub bardziej znaną jako INTEL. Jej główna siedziba znajduje się w Santa Clara w Kalifornii i jest największym producentem półprzewodników na świecie, z dużymi zakładami w Stanach Zjednoczonych, Europie i Azji.

Intel całkowicie zmienił świat, odkąd został założony w 1968 roku; Firma wynalazła mikroprocesor (komputer na chipie), który umożliwił stworzenie pierwszych kalkulatorów i komputerów osobistych (PC).

Static RAM (1969)

Począwszy od 1969 roku, Intel ogłosił swój pierwszy produkt, 1101 Static RAM, pierwszy na świecie półprzewodnik z tlenku metalu (MOS). Oznaczało to koniec ery pamięci magnetycznej i przejście do pierwszego procesora, 4004.

Intel 4004 (1971)

W 1971 roku pojawił się pierwszy mikroprocesor Intela, mikroprocesor 4004, który został użyty w kalkulatorze Busicom. Dzięki temu wynalazkowi uzyskano sposób na włączenie sztucznej inteligencji do obiektów nieożywionych.

Intel 8008 i 8080 (1972)

W 1972 r. Pojawił się mikroprocesor 8008, który był dwa razy większy niż jego poprzednik 4004. W 1974 r. Procesor 8080 był mózgiem komputera o nazwie Altair, który w tym czasie sprzedawał około dziesięciu tysięcy jednostek miesięcznie.

Następnie w 1978 r. Mikroprocesor 8086/8088 osiągnął znaczny wolumen sprzedaży w dziale komputerów, który został wyprodukowany przez produkty komputerów osobistych wyprodukowane przez IBM, które korzystały z procesora 8088.

Intel 8086 (1978)

Podczas gdy nowicjusze opracowali własne technologie dla własnych procesorów, Intel nadal był czymś więcej niż tylko realnym źródłem nowych technologii na tym rynku, a AMD stale rośnie.

Pierwsze cztery generacje procesorów Intel przyjęły „8” jako nazwę serii, więc typy techniczne odnoszą się do tej rodziny układów, takich jak 8088, 8086 i 80186. Dotyczy to aż 80486 lub po prostu 486.

Następujące układy są uważane za dinozaury świata komputerowego. Komputery osobiste oparte na tych procesorach to komputery osobiste, które obecnie znajdują się w garażu lub magazynie, zbierając kurz. Nie robią już nic dobrego, ale maniacy nie lubią ich wyrzucać, ponieważ nadal działają.

Ten układ został pominięty w oryginalnym komputerze, ale był używany w niektórych późniejszych komputerach, które nie stanowiły zbyt wiele. Był to prawdziwy 16-bitowy procesor i komunikował się ze swoimi kartami poprzez 16-przewodowe połączenia danych.

Układ zawiera 29 000 tranzystorów i 20 bitów adresów, co daje mu możliwość pracy z maksymalnie 1 MB pamięci RAM. Interesujące jest to, że ówczesni projektanci nigdy nie podejrzewali, że ktoś będzie potrzebował więcej niż 1 MB pamięci RAM. Układ był dostępny w wersjach 5, 6, 8 i 10 MHz.

Intel 8088 (1979)

Procesory przeszły wiele zmian w ciągu kilku lat, odkąd Intel wszedł na rynek z pierwszym procesorem. IBM wybrał procesor Intel 8088 dla mózgów pierwszego komputera. Ten wybór IBM uczynił Intel postrzeganym liderem na rynku procesorów.

8088 jest, dla wszystkich praktycznych celów, identyczny z 8086. Jedyna różnica polega na tym, że obsługuje bity adresu inaczej niż procesor 8086. Ale, podobnie jak 8086, jest w stanie współpracować z chipem koprocesora matematycznego 8087.

Intel 186 (1980)

186 był popularnym układem. W jego historii opracowano wiele wersji. Kupujący mogą wybierać między CHMOS lub HMOS, wersje 8-bitowe lub 16-bitowe, w zależności od potrzeb.

Układ CHMOS może pracować z dwukrotnie większą częstotliwością zegara i ćwierć mocy układu HMOS. W 1990 roku Intel wszedł na rynek z rodziną Enhanced 186. Wszystkie miały wspólny rdzeń. Miały rdzeń o grubości 1 mikrona i działały przy częstotliwości około 25 MHz przy 3 woltach.

80186 zawierał wysoki poziom integracji z kontrolerem systemu, kontrolerem przerwań, kontrolerem DMA i obwodami taktowania bezpośrednio na CPU. Mimo to 186 nigdy nie był dołączony do komputera.

NEC V20 i V30 (1981)

Są klonami 8088 i 8086. Mają być 30% szybsze niż Intel.

Intel 286 (1982)

Wreszcie w 1982 r. Procesor 286, lub lepiej znany jako 80286, jest procesorem, który może rozpoznawać i wykorzystywać oprogramowanie używane przez poprzednie procesory.

Był to 16-bitowy procesor i 134 000 tranzystorów, zdolny do adresowania do 16 MB pamięci RAM. Oprócz zwiększonej obsługi pamięci fizycznej, ten układ mógł współpracować z pamięcią wirtualną, umożliwiając w ten sposób doskonałą rozbudowę.

286 był pierwszym „prawdziwym” procesorem. Wprowadził koncepcję trybu chronionego. To była zdolność do wielozadaniowości, powodując, że różne programy działały osobno, ale jednocześnie. Ta funkcja nie została wykorzystana przez DOS, ale przyszłe systemy operacyjne, takie jak Windows, mogłyby korzystać z tej nowej funkcji.

Jednak wady tej zdolności polegały na tym, że chociaż można było przejść z trybu rzeczywistego do trybu chronionego (tryb rzeczywisty miał zapewnić zgodność z procesorami 8088), nie można było wrócić do trybu rzeczywistego bez gorącego restartu.

Ten układ był używany przez IBM w jego zaawansowanej technologii PC / AT i był używany na wielu komputerach kompatybilnych z IBM. Działał na częstotliwościach 8, 10 i 12, 5 MHz, ale późniejsze wersje układu pracowały z częstotliwością nawet do 20 MHz, choć te układy są dziś przestarzałe, ale w tym okresie były dość rewolucyjne.

Intel 386 (1985)

Rozwój Intela kontynuowano w 1985 r., Z mikroprocesorem 386, który miał 275 000 wbudowanych tranzystorów, w porównaniu do 4004, miał 100 razy więcej.

386 oznaczał znaczny wzrost technologii Intel. 386 był 32-bitowym procesorem, co oznacza, że ​​jego przepustowość danych była natychmiast dwukrotnie większa niż w przypadku 286.

Procesor 80386DX, który zawiera 275 000 tranzystorów, występował w wersjach 16, 20, 25 i 33 MHz. 32-bitowa magistrala adresowa pozwalała układowi pracować na 4 GB pamięci RAM i oszałamiającej 64 TB pamięci wirtualnej.

Dodatkowo 386 był pierwszym układem, który używał instrukcji, umożliwiając procesorowi rozpoczęcie pracy nad kolejną instrukcją przed ukończeniem poprzedniej instrukcji.

Chociaż chip może działać zarówno w trybie rzeczywistym, jak i chronionym (jak 286), może również działać w wirtualnym trybie rzeczywistym, umożliwiając jednoczesne uruchomienie wielu sesji w trybie rzeczywistym.

Wymagało to jednak wielozadaniowego systemu operacyjnego, takiego jak Windows. W 1988 r. Intel wypuścił 386SX, który był w zasadzie lekką wersją 386. Używał 16-bitowej magistrali danych zamiast 32-bitowej i był wolniejszy, ale zużywał mniej energii, co pozwoliło Intelowi promować ten układ. w komputerach stacjonarnych, a nawet laptopach.

Nadal pamiętam, kiedy jeździłem z moim ojcem w garażu na moim pierwszym komputerze z 25 MHz 386 SX. Fantastyczne wieczory z zaledwie 10 lat!

W 1990 roku Intel wypuścił 80386SL, który był w zasadzie tranzystorem 855 w wersji procesora 386SX, z kompatybilnością z układami ISA i układami zarządzania energią.

Te układy zostały zaprojektowane tak, aby były łatwe w użyciu. Wszystkie układy w rodzinie były zgodne pin-to-pin i wstecznie kompatybilne z poprzednimi 186 chipami, co oznacza, że ​​użytkownicy nie musieli kupować nowego oprogramowania, aby z nich korzystać.

Ponadto 386 oferował funkcje energooszczędne, takie jak wymagania dotyczące niskiego napięcia i tryb zarządzania systemem (SMM), które mogą wyłączać wiele komponentów w celu oszczędzania energii.

Ogólnie rzecz biorąc, ten układ był dużym krokiem w rozwoju układu. Ustanowił standard, za którym podąży wiele późniejszych układów.

Intel 486 (1989)

Następnie w 1989 roku mikroprocesor 486DX był pierwszym procesorem z ponad 1 milionem tranzystorów. I486 był 32-bitowy i działał z zegarem do 100 MHz Ten procesor był sprzedawany do połowy lat 90.

Pierwszy procesor ułatwił aplikacjom, które pisały polecenia jednym kliknięciem, i miał złożoną funkcję matematyczną, która zmniejszyła obciążenie procesora.

Miał taką samą pojemność pamięci jak 386 (oba były 32-bitowe), ale oferował dwukrotnie większą prędkość przy 26, 9 miliona instrukcji na sekundę (MIPS) przy 33 MHz.

Istnieją jednak pewne ulepszenia wykraczające poza szybkość. 486 był pierwszym, który miał wbudowaną jednostkę zmiennoprzecinkową (FPU), która zastępuje normalnie oddzielny koprocesor matematyczny (jednak nie wszystkie 486 miały to).

Zawierał także wbudowaną pamięć podręczną o wielkości 8 KB w tablicy. Ta zwiększona prędkość dzięki użyciu instrukcji do przewidywania poniższych instrukcji, a następnie buforowaniu ich.

Następnie, gdy procesor potrzebował tych danych, wyjął je z pamięci podręcznej zamiast zużywać koszty niezbędne do uzyskania dostępu do pamięci zewnętrznej. Ponadto 486 występował w wersjach 5 i 3 woltowych, co zapewnia elastyczność dla komputerów stacjonarnych i laptopów.

Układ 486 był pierwszym procesorem Intela zaprojektowanym z myślą o jego rozbudowie. Poprzednie procesory nie były zaprojektowane w ten sposób, więc kiedy procesor stał się przestarzały, cała płyta główna musiała zostać wymieniona.

W 1991 roku Intel wypuścił 486SX i 486DX / 50. Oba układy były w zasadzie takie same, z tym wyjątkiem, że wersja 486SX miała wyłączony koprocesor matematyczny.

486SX był oczywiście wolniejszy niż jego kuzyn DX, ale wynikające z tego zmniejszenie mocy i kosztów pozwoliło na szybszą sprzedaż i ruch na rynku laptopów. 486DX / 50 to po prostu 50 MHz wersja oryginalnego 486. DX nie mógł obsługiwać przyszłych OverDrives, podczas gdy procesor SX mógł.

W 1992 roku Intel wypuścił kolejną falę 486, które wykorzystywały technologię OverDrive. Pierwszymi modelami były i486DX2 / 50 i i486DX2 / 66. Dodatkowe „2” w nazwach wskazuje, że normalna prędkość zegara procesora została skutecznie podwojona przy użyciu OverDrive, więc 486DX2 / 50 był układem 25 MHz podwojonym przy 50 MHz. układ działałby z istniejącymi projektami płyt głównych, ale pozwalał układowi pracować wewnętrznie przy wyższych prędkościach, zwiększając wydajność.

W tej chwili AMD wydało własny 486 !! i znacznie tańsze niż Intel. Miałem jeden !! i co za wspaniały procesor. Chociaż wkrótce miałbym uaktualnić do Pentium I:-p

Również w 1992 roku Intel wypuścił 486SL. Był praktycznie identyczny z 486 starymi procesorami, ale zawierał 1, 4 miliona tranzystorów.

Dodatkowe funkcje zostały wykorzystane przez wewnętrzny obwód zarządzania energią, optymalizując go do użytku mobilnego. Stamtąd Intel wypuścił kilka modeli 486, łącząc SL z SX i DX przy różnych częstotliwościach zegara.

W 1994 r. Zakończyli dalszy rozwój rodziny 486 z procesorami Overdrive DX4. Chociaż można by uznać, że są to czterokrotnie czterokadłubowe zegary, w rzeczywistości były to potrójne trzykrotnie, pozwalając procesorowi 33 MHz na wewnętrzną pracę z częstotliwością 100 MHz.

Pentium I (1993)

Wprowadzony na rynek w 1993 r. Procesor ten miał ponad 3 miliony tranzystorów. W tym czasie Intel 486 był liderem na całym rynku. Ponadto ludzie byli przyzwyczajeni do tradycyjnego schematu nazewnictwa 80 × 86.

Intel był zajęty pracą nad kolejną generacją procesorów. Ale nie powinno się nazywać 80586. Były pewne problemy prawne związane z możliwością wykorzystania przez Intel numerów 80586.

Dlatego Intel zmienił nazwę procesora na Pentium, nazwę, którą można łatwo zarejestrować. Tak więc w 1993 roku wypuścili procesor Pentium.

Oryginalny Pentium działał na częstotliwości 60 MHz i 100 MIPS. Nazywany również „P5” lub „P54”, układ zawierał 3, 21 miliona tranzystorów i pracował na 32-bitowej szynie adresowej (tak jak 486). Miał także zewnętrzną 64-bitową magistralę danych, która mogła działać z prędkością około dwa razy większą niż 486.

Rodzina Pentium zawierała częstotliwości taktowania 60, 66, 75, 90, 100, 120, 133, 150, 166 i 200 MHz. Oryginalne wersje 60 i 66 MHz działały w konfiguracji gniazda 4, a wszystkie wersje pozostałe działają na gnieździe 7.

Niektóre układy (75 MHz - 133 MHz) mogły również działać na gnieździe 5. Pentium było kompatybilne ze wszystkimi starszymi systemami operacyjnymi, w tym DOS, Windows 3.1, Unix i OS / 2.

W domu mieliśmy trudności z migracją do Windows 95 i jego przerażającego BSOD…

Jego superskalarna mikroarchitektura umożliwiła wykonanie dwóch instrukcji na cykl zegara. Dwie oddzielne pamięci podręczne 8K (pamięć podręczna kodu i pamięć podręczna danych) oraz segmentowana zmiennoprzecinkowa jednostka (w potoku) zwiększyły swoją wydajność poza układy x86.

Miał funkcje zarządzania energią SL i486SL, ale pojemność znacznie się poprawiła. Miał 273 piny, które łączyły go z płytą główną. Jednak wewnętrznie dwa łańcuchy 32-bitowe układy dzielą pracę.

Pierwsze układy Pentium działały przy napięciu 5 woltów i dlatego działały dość gorąco. Począwszy od wersji 100 MHz, wymaganie zostało zmniejszone do 3, 3 wolta. Począwszy od wersji 75 MHz, układ obsługuje także symetryczne przetwarzanie wieloprocesorowe, co oznacza, że ​​dwa Pentium mogą być używane obok siebie w tym samym systemie.

Pentium pozostało długo, a było ich tak wiele, że trudno było je rozdzielić.

Pentium Pro (1995-1999)

Jeśli poprzednie Pentium było przestarzałe, procesor przekształcił się w coś bardziej akceptowalnego. Pentium Pro (zwany także „P6” lub „PPro”) był układem RISC z emulatorem sprzętowym 486, działającym z częstotliwością 200 MHz lub mniejszą. Ten układ wykorzystał różne techniki, aby uzyskać większą wydajność niż jego poprzednicy.

Zwiększenie prędkości osiągnięto poprzez podzielenie przetwarzania na więcej etapów i więcej pracy wykonano w każdym cyklu zegara.

W każdym cyklu zegara można było dekodować trzy instrukcje, w porównaniu do tylko dwóch w przypadku Pentium. Oddzielono również dekodowanie i wykonywanie instrukcji, co oznaczało, że instrukcje mogą być nadal wykonywane, jeśli potok zostanie zatrzymany (na przykład, gdy instrukcja czeka na dane z pamięci; Pentium zatrzyma w tym momencie wszystkie przetwarzanie).

Instrukcje były czasami wykonywane poza kolejnością, to znaczy niekoniecznie tak, jak napisano w programie, ale raczej, gdy informacje były dostępne, chociaż nie pozostawały zbyt długo poza kolejnością, tylko wystarczająco długo, aby wszystko działało lepiej.

Miał dwa bufory L1 8K (jeden dla danych i jeden dla instrukcji) oraz do 1 MB pamięci podręcznej L2 wbudowanej w ten sam pakiet. Wbudowana pamięć podręczna L2 sama zwiększyła wydajność, ponieważ układ nie musiał korzystać z pamięci podręcznej L2 (pamięć podręczna poziomu 2) na płycie głównej.

Był to świetny procesor dla serwerów, ponieważ mógł być w systemach wieloprocesorowych z 4 procesorami. Kolejną dobrą rzeczą w Pentium Pro jest to, że dzięki zastosowaniu procesora przesterowania Pentium 2 miałeś wszystkie zalety normalnego Pentium II, ale pamięć podręczna L2 była na pełnej prędkości i otrzymałeś wsparcie wieloprocesorowe z oryginalnego Pentium Pro.

Pentium MMX (1997)

Intel wypuścił wiele różnych modeli procesora Pentium. Jednym z najbardziej ulepszonych modeli był Pentium MMX, wydany w 1997 roku.

Inicjatywa firmy Intel polegała na ulepszeniu oryginalnego Pentium i lepszym zaspokajaniu potrzeb w zakresie multimediów i wydajności. Jednym z kluczowych ulepszeń i skąd bierze swoją nazwę, jest zestaw instrukcji MMX.

Instrukcje MMX były rozszerzeniem normalnego zestawu instrukcji. 57 uproszczonych instrukcji dodatkowych pomogło procesorowi wykonać niektóre kluczowe zadania bardziej wydajnie, umożliwiając mu wykonanie niektórych zadań za pomocą instrukcji, które wymagałyby bardziej regularnych instrukcji.

Pentium MMX działał do 10-20% szybciej przy standardowym oprogramowaniu, a jeszcze lepiej dzięki oprogramowaniu zoptymalizowanemu do instrukcji MMX. Wiele aplikacji multimedialnych i gier, które lepiej wykorzystywały wydajność MMX, miały większą liczbę klatek na sekundę.

MMX nie był jedyną poprawą w Pentium MMX. Podwójne pamięci podręczne Pentium 8K podwoiły się do 16 KB każdy. Ten model Pentium osiągnął 233 MHz.

Pentium II (1997)

Intel wprowadził kilka istotnych zmian wraz z wydaniem Pentium II. Mocno miałem Pentium MMX i Pentium Pro na rynku i chciałem wykorzystać to, co najlepsze na jednym chipie.

W rezultacie Pentium II jest połączeniem Pentium MMX i Pentium Pro, ale tak jak w prawdziwym życiu, niekoniecznie osiąga się zadowalający wynik.

Pentium II został zoptymalizowany pod kątem aplikacji 32-bitowych. Zawierał także zestaw instrukcji MMX, który był wówczas prawie standardowy. Układ wykorzystał technologię dynamicznego wykonywania Pentium Pro, która pozwoliła procesorowi przewidzieć instrukcje wejściowe, przyspieszając przepływ pracy.

Pentium II miał 32 KB pamięci podręcznej L1 (po 16 KB na dane i instrukcje) i miał 512 KB pamięci podręcznej L2 w pakiecie. Pamięć podręczna L2 działała z prędkością procesora, a nie z pełną prędkością. Jednak fakt, że pamięci podręcznej L2 nie znaleziono na płycie głównej, ale na samym układzie, zwiększył wydajność.

Oryginalny Pentium II był kodem o nazwie „Klamath”. Działał ze słabą prędkością 66 MHz i wahał się od 233 MHz do 300 MHz. W 1998 roku Intel wykonał niewielką robotę modernizacji procesora i wydał „Deschutes”. Wykorzystali do tego technologię projektowania 0, 25 mikrona i umożliwili magistralę systemową 100 MHz.

Celeron (1998)

Kiedy Intel wypuścił ulepszoną wersję P2 (Deschutes), postanowili zmierzyć się z rynkiem podstawowym za pomocą mniejszej wersji Pentium II, Celeron.

Aby obniżyć koszty, Intel usunął pamięć podręczną L2 z Pentium II. Usunięto także obsługę podwójnych procesorów, cechę, którą miał Pentium II.

Spowodowało to zauważalne zmniejszenie wydajności. Usunięcie pamięci podręcznej L2 z układu poważnie obniża jego wydajność. Układ ograniczono również do magistrali systemowej 66 MHz, w wyniku czego konkurencyjne układy o tej samej częstotliwości zegara przewyższyły Celerona, co nie powiodło się w następnej edycji Celerona, Celeron 300A. 300A był wyposażony w 128 KB wbudowanej pamięci podręcznej L2, co oznacza, że ​​działał z pełną prędkością procesora, a nie o połowę mniejszą niż Pentium II.

Było to doskonałe dla użytkowników Intela, ponieważ Celerony z szybką pamięcią podręczną działały znacznie lepiej niż Pentium II z 512 KB pamięci podręcznej działającej z połową prędkości.

Dzięki temu i faktowi, że Intel uwolnił prędkość autobusu Celerona, 300A zasłynął w kręgach entuzjastów przetaktowywania.

Pentium III (1999)

Intel wypuścił procesor Pentium III „Katmai” w lutym 1999 r., Który działał przy 450 MHz na szynie 100 MHz. Katmai wprowadził zestaw instrukcji SSE, który zasadniczo składał się z rozszerzenia MMX, które ponownie poprawiło wydajność Aplikacje 3D zaprojektowane z myślą o wykorzystaniu nowej pojemności.

SSE, zwane także MMX2, zawierało 70 nowych instrukcji, z czterema jednoczesnymi instrukcjami, które można wykonywać jednocześnie.

Ten oryginalny Pentium III działał na nieco ulepszonym rdzeniu P6, dzięki czemu układ doskonale nadaje się do zastosowań multimedialnych. Jednak chip był kontrowersyjny, gdy Intel zdecydował się włączyć zintegrowany „numer seryjny procesora” (PSN) do Katmai.

Sieć PSN została zaprojektowana do odczytu przez sieć, w tym przez Internet. Ideą, jak to widział Intel, było zwiększenie poziomu bezpieczeństwa transakcji online. Użytkownicy końcowi postrzegali to inaczej. Postrzegali to jako naruszenie prywatności. Po trafieniu w oko z perspektywy public relations i uzyskaniu pewnej presji ze strony klientów, Intel ostatecznie zezwolił na wyłączenie tagu w BIOS-ie.

W kwietniu 2000 r. Intel wypuścił Pentium III Coppermine. Podczas gdy Katmai miał 512 KB pamięci podręcznej L2, Coppermine miał połowę tego przy zaledwie 256 KB. Ale pamięć podręczna znajdowała się bezpośrednio na rdzeniu procesora, a nie na przechwyconej karcie, jak to opisano we wcześniejszych procesorach gniazda 1. To spowodowało, że mniejsza pamięć podręczna stała się prawdziwym problemem w związku z wydajnością skorzystał.

Celeron II (2000)

Podobnie jak Pentium III był Pentium II z ESS i kilkoma dodatkowymi funkcjami, tak Celeron II to po prostu Celeron z ESS, SSE2 i kilkoma dodatkowymi funkcjami.

Układ był dostępny od 533 MHz do 1, 1 GHz. Ten układ był zasadniczo ulepszeniem oryginalnego Celerona i został wydany w odpowiedzi na konkurencję AMD na rynku tanich urządzeń Duron.

Z powodu pewnych nieefektywności pamięci podręcznej L2 i wciąż korzystających z magistrali 66 MHz, układ ten nie wytrzymałby zbyt dobrze w stosunku do Durona, mimo że był oparty na rdzeniu Coppermine.

Pentium IV (2000)

Intel naprawdę pokonał AMD, wprowadzając Pentium IV Willamette w listopadzie 2000 roku. Pentium IV było dokładnie tym, czego Intel potrzebował, aby odzyskać najwyższą pozycję w stosunku do AMD.

Pentium IV było naprawdę nową architekturą procesora i służyło jako początek nowych technologii, które zobaczymy w nadchodzących latach.

Nowa architektura NetBurst została zaprojektowana z myślą o przyszłych wzrostach prędkości, co oznaczało, że P4 nie zaniknie tak szybko, jak Pentium III w pobliżu znaku 1 GHz.

Według Intela NetBurst składał się z czterech nowych technologii: technologii Hyper Pipelined, silnika szybkiego wykonywania, pamięci podręcznej śledzenia wykonania i magistrali systemowej 400 MHz.

Pierwsze Pentium 4s używały interfejsu gniazda 423. Jednym z powodów nowego interfejsu jest dodanie mechanizmów zatrzymujących radiator po każdej stronie gniazda.

POLECAMY Najlepsze radiatory, wentylatory i chłodzenie cieczą na PC

Jest to krok, który ma pomóc właścicielom uniknąć strasznej pomyłki polegającej na zmiażdżeniu rdzenia procesora przez zbyt mocne ściśnięcie radiatora.

Socket 423 miał krótką żywotność, a Pentium IV szybko przeniósł się do gniazda 478 wraz z uruchomieniem 1, 9 GHz. Ponadto P4 był związany z uruchomieniem wyłącznie z Rambus RDRAM.

Na początku 2002 r. Intel ogłosił nową edycję Pentium IV opartą na rdzeniu Northwood. Najważniejszą wiadomością jest to, że Intel pozostawił większy rdzeń Willamette o grubości 0, 18 mikrona na rzecz nowego Northwood o grubości 0, 13 mikrona.

Zmniejszyło to rdzeń, a tym samym pozwoliło Intelowi nie tylko obniżyć cenę Pentium IV, ale także zwiększyć liczbę tych procesorów.

Northwood został wydany po raz pierwszy w wersjach 2 GHz i 2, 2 GHz, ale nowy projekt daje P4 miejsce na dość łatwe przejście do 3 GHz.

Pentium M (2003)

Pentium M został stworzony dla aplikacji mobilnych, głównie laptopów (lub notebooków), dlatego „M” w nazwie procesora. Wykorzystano gniazdo 479, przy czym najpopularniejsze aplikacje tego gniazda były używane w procesorach mobilnych Pentium M i Celeron M.

Co ciekawe, Pentium M nie zostało zaprojektowane jako wersja Pentium IV o niższej mocy. Zamiast tego jest to mocno zmodyfikowany Pentium III, który sam został oparty na Pentium II.

Pentium M skupił się na wydajności energetycznej, aby znacznie poprawić żywotność baterii laptopa. Mając to na uwadze, Pentium M działa przy znacznie niższym średnim zużyciu energii, a także przy znacznie niższej mocy cieplnej.

Pentium 4 Prescott, Celeron D i Pentium D (2005)

Pentium 4 Prescott został wprowadzony w 2004 roku z mieszanymi uczuciami. Był to pierwszy rdzeń wykorzystujący proces produkcji półprzewodników o długości 90 nm. Wielu nie było z tego zadowolonych, ponieważ Prescott był zasadniczo restrukturyzacją mikroarchitektury Pentium 4. Chociaż byłoby to dobrze, nie było zbyt wielu pozytywów.

Niektóre programy zostały ulepszone przez duplikat pamięci podręcznej, a także przez zestaw instrukcji SSE3. Niestety były inne programy, które ucierpiały z powodu dłuższego czasu trwania instrukcji.

Warto również zauważyć, że Pentium 4 Prescott był w stanie osiągnąć dość wysokie częstotliwości taktowania, ale nie tak wysokie, jak Intel oczekiwał. Wersja Prescott była w stanie uzyskać prędkości 3, 8 GHz. W końcu Intel wypuścił wersję Prescott, która obsługuje 64-bitową architekturę Intela, Intel 64. Na początek produkty te były sprzedawane tylko jako seria F oryginalnym producentom sprzętu, ale Intel ostatecznie przemianował je na serię 5 ×. 1, który został sprzedany konsumentom.

Intel wprowadził kolejną wersję Prentium 4 Prescott, którą był Celeron D. Jedną dużą różnicą jest to, że pokazali dwa razy pamięć podręczną L1 i L2 w porównaniu z poprzednim komputerem stacjonarnym Willamette i Northwood.

Ogólnie Celeron D był znaczącą poprawą wydajności w porównaniu do wielu wcześniejszych Celeronów opartych na NetBurst. Chociaż nastąpiła znacząca poprawa ogólnej wydajności, miała jeden duży problem: nadmierne ciepło.

Kolejnym procesorem produkowanym przez Intela był Pentium D. Ten procesor może być postrzegany jako dwurdzeniowy wariant Pentium 4 Prescott. Oczywiście wszystkie zalety dodatkowego rdzenia zostały zrealizowane, ale inną znaczącą poprawą w przypadku Pentium D było to, że mógł on uruchamiać aplikacje wielowątkowe. Seria Pentium D została wycofana w 2008 roku, ponieważ miała wiele pułapek, w tym wysokie zużycie energii.

Intel Core 2 (2006)

Prawdę mówiąc, nie ma nic bardziej mylącego niż konwencja nazewnictwa Intel: Core i3, Core i5, Core i7 i najnowszy 10-rdzeniowy Intel Core i9.

Tutaj możesz zobaczyć Intel Core i3 jako linię procesora najniższego poziomu Intela. Dzięki Core i3 otrzymasz dwa rdzenie (teraz cztery), technologię hiperwątkowania (teraz bez niej), mniejszą pamięć podręczną i większą wydajność energetyczną. To sprawia, że ​​kosztuje dużo mniej niż Core i5, ale z kolei jest również gorszy niż Core i5.

ZALECAMY Intel Core i3, i5 i i7 Które rozwiązanie jest dla Ciebie najlepsze? Co to znaczy

Core i5 jest nieco bardziej zagmatwany. W aplikacjach mobilnych Core i5 ma cztery rdzenie, ale nie ma hipertekstu. Ten procesor zapewnia ulepszoną zintegrowaną grafikę i Turbo Boost, sposób na tymczasowe przyspieszenie wydajności procesora, gdy potrzebna jest nieco cięższa praca.

Wszystkie procesory Core i7 wykorzystują technologię hyperthreading, której brakuje w Core i5. Ale Core i7 może mieć od czterech rdzeni do 8 rdzeni na entuzjastycznej platformie PC.

Ponadto, ponieważ Core i7 jest procesorem najwyższego poziomu od Intela z tej serii, możesz liczyć na lepszą zintegrowaną grafikę, wydajniejsze i szybsze Turbo Boost oraz większą pamięć podręczną. To powiedziawszy, Core i7 jest najdroższym wariantem procesora.

Ostatnie słowa o procesorach Intel, które przeszły do ​​historii

Do początku XXI wieku mikroprocesory Intela znaleziono w ponad 80 procentach komputerów na całym świecie. Linia produktów firmy obejmuje również mikroukłady i płyty główne; pamięć flash używana w komunikacji bezprzewodowej i innych aplikacjach; koncentratory, przełączniki, routery i inne produkty do sieci Ethernet; wśród innych produktów.

Zalecamy przeczytanie najlepszych procesorów na rynku

Intel pozostał konkurencyjny dzięki połączeniu inteligentnego marketingu, dobrze wspieranych badań i rozwoju, doskonałej wiedzy na temat produkcji, istotnej kultury korporacyjnej, wiedzy prawnej i stałej współpracy z gigantem oprogramowania Microsoft Corporation.