▷ Intel Core i7 【wszystkie informacje】

Wyjaśniamy wszystkie jego funkcje i wszystko, co musisz wiedzieć o aktualnym Core i7. Wciąż rozmawiamy o obecnych procesorach PC, w tym artykule skupimy się na Core i7, najpopularniejszych procesorach Intel, które są z nami od dziesięciu lat.

Indeks treści

Co to jest Intel Core i7 i jakie są jego cechy

Intel Core i7 to marka Intel, która ma zastosowanie do różnych rodzin procesorów do komputerów stacjonarnych i laptopów opartych na zestawie instrukcji x86-64, przy użyciu Nehalem, Westmere, Sandy Bridge, Ivy Bridge, Haswell, Broadwell, Skylake, Kaby Lake i Coffee Lake. Marka Core i7 jest skierowana na wysokiej klasy rynki biznesowe i konsumenckie dla komputerów stacjonarnych i laptopów, wyróżniając się spośród Core i3 (główny konsument), Core i5 (główny konsument) i Xeon (serwer i stacja robocza).

Intel wprowadził nazwę Core i7 z czterordzeniowym procesorem Bloomfield opartym na architekturze Nehalem pod koniec 2008 roku. W 2009 roku dodano nowe modele Core i7 oparte na stacjonarnym czterordzeniowym procesorze Lynnfield, niewielką ewolucję od Nehalem oraz mobilny czterordzeniowy procesor Clarksfield, również oparty na Nehalem, oraz modele oparte na mobilnym procesorze. Dwurdzeniowy Arrandale w styczniu 2010 r. Pierwszym sześciordzeniowym procesorem w linii Core i7 jest Gulftown, również oparty na architekturze Nehalem, i został wydany 16 marca 2010 r.

W każdej generacji mikroarchitektury marki Core i7 ma członków rodziny używających dwóch różnych architektur na poziomie systemu, a zatem dwóch różnych gniazd (na przykład LGA 1156 i LGA 1366 z Nehalem). W każdej generacji najbardziej wydajne procesory Core i7 używają tego samego gniazda, a architektura wewnętrzna oparta na technologii tej generacji procesorów Xeon klasy średniej, podczas gdy niskowydajne procesory Core i7 używają tego samego gniazda i architektury. wewnętrzny niż Core i5.

Core i7 jest następcą marki Intel Core 2. Przedstawiciele Intela stwierdzili, że zamierzają użyć terminu Core i7, aby pomóc konsumentom w podjęciu decyzji, który procesor kupić.

Intel Turbo Boost

Intel Turbo Boost to nazwa handlowa firmy Intel dla funkcji, która automatycznie zwiększa częstotliwość roboczą niektórych procesorów, a tym samym ich wydajność podczas wykonywania wymagających zadań. Procesory z włączoną funkcją Turbo-Boost to Core i5, Core i7 i Core i9 produkowane od 2008 roku, w szczególności te oparte na Nehalem, Sandy Bridge i późniejszych mikroarchitekturach. Częstotliwość jest przyspieszana, gdy system operacyjny żąda najwyższego stanu wydajności procesora. Stany wydajności procesora są definiowane poprzez określenie Advanced Configuration and Power Interface (ACPI), otwartego standardu kompatybilnego ze wszystkimi głównymi systemami operacyjnymi; do obsługi technologii nie są wymagane żadne dodatkowe programy ani sterowniki. Koncepcja projektowania Turbo Boost jest powszechnie znana jako „dynamiczne podkręcanie”.

Raport techniczny firmy Intel z listopada 2008 r. Opisuje technologię „Turbo Boost” jako nową funkcję wbudowaną w procesory oparte na Nehalem, wydaną w tym samym miesiącu. Podobna funkcja o nazwie Intel Dynamic Acceleration (IDA) była dostępna na wielu platformach Centrino opartych na Core 2. Ta funkcja nie została objęta promocją marketingową przyznaną Turbo Boost. Intel Dynamic Acceleration dynamicznie zmieniał częstotliwość rdzenia na podstawie liczby aktywnych rdzeni. Gdy system operacyjny polecił jednemu z aktywnych rdzeni wejść w stan uśpienia C3 za pomocą interfejsu Advanced Configuration and Power Interface (ACPI), pozostałe aktywne rdzenie zostały dynamicznie przyspieszone do wyższej częstotliwości.

Gdy obciążenie procesora wymaga szybszej wydajności, zegar procesora będzie próbował zwiększać częstotliwość roboczą w regularnych przyrostach, w zależności od potrzeb. Zwiększenie częstotliwości taktowania jest ograniczone mocą procesora, prądem, limitami termicznymi, liczbą aktualnie używanych rdzeni oraz maksymalną częstotliwością aktywnych rdzeni. Wzrost częstotliwości występuje w krokach 133 MHz dla procesorów Nehalem i 100 MHz dla procesorów Sandy Bridge, Ivy Bridge, Haswell i Skylake i później. Po przekroczeniu limitów elektrycznych lub termicznych częstotliwość robocza automatycznie maleje w przyrostach 133 lub 100 MHz, aż procesor ponownie zacznie działać w granicach projektowych. T urbo Boost 2.0 został wprowadzony w 2011 roku wraz z mikroarchitekcją Sandy Bridge, natomiast Intel Turbo Boost Max 3.0 został wprowadzony w 2016 roku z mikroarchitekcją Broadwell-E.

Jedną z fajnych rzeczy, które pojawiły się ostatnio, był fakt, że Intel dokonał bardzo wyraźnej zmiany zasad, jeśli chodzi o komunikat prasowy. Zapytany o wartość turbo na rdzeń dla każdego z procesorów, Intel wypowiedział się najpierw w jasny sposób, a następnie w drugim, gdy zapytał później:

„Uwzględniamy częstotliwości procesorów tylko dla pojedynczego rdzenia i bazy turbo w naszych materiałach w przyszłości; powodem jest to, że częstotliwości turbo są oportunistyczne, biorąc pod uwagę ich zależność od konfiguracji systemu i obciążeń. ”

Ta zmiana zasad jest niepokojąca i całkowicie niepotrzebna. Same informacje można łatwo uzyskać, biorąc faktycznie procesory i testując wymagane stany P, zakładając, że producent płyty głównej nie wykonuje żadnych sztuczek, co oznacza, że ​​Intel zachowa informacje z dowolnych powodów.

Można jednak uzyskać współczynniki turbo na rdzeń dla każdego z nowych procesorów płyty głównej. Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzenie Intela, wydaje się sugerować, że każda płyta główna może mieć dla nich inne wartości, bez wytycznych Intela.

W większości nie ma w tym nic niezwykłego. Intel wykorzystuje częstotliwość podstawową jako gwarantowaną bazę w nietypowych warunkach środowiskowych i dużym kodzie (AVX2), chociaż w większości przypadków nawet współczynnik wszystkich rdzeni doładowania będzie wyższy niż częstotliwość podstawowa.

Co to jest hiperwątkowość Intela

Technologia hiperwątkowości to jednoczesna wieloprocesowa implementacja Intela (SMT), służy ona do poprawy równoległości obliczeń, to znaczy, aby móc wykonywać wiele zadań jednocześnie, na mikroprocesorach x86. Po raz pierwszy pojawił się w lutym 2002 r. Na procesorach serwerowych Xeon, aw listopadzie 2002 r. Na komputerowych procesorach Pentium 4. Później Intel wprowadził tę technologię do procesorów z serii Itanium, Atom i Core inni

Dla każdego fizycznie obecnego rdzenia procesora system operacyjny jest ukierunkowany na dwa wirtualne (logiczne) rdzenie i w miarę możliwości dzieli się obciążeniem. Główną funkcją hiperwątkowości jest zwiększenie liczby niezależnych instrukcji w potoku; wykorzystuje architekturę superskalarną, w której wiele instrukcji działa równolegle na osobnych danych. Dzięki HTT fizyczny rdzeń pojawia się jako dwa procesory w systemie operacyjnym, umożliwiając jednoczesne programowanie dwóch procesów na rdzeń. Ponadto dwa lub więcej procesów może korzystać z tych samych zasobów: jeśli zasoby dla jednego procesu nie są dostępne, to kolejny proces może być kontynuowany, jeśli jego zasoby są dostępne.

Oprócz konieczności jednoczesnej obsługi wielowątkowości (SMT) w systemie operacyjnym, hiperwątkowości można odpowiednio używać tylko z systemem operacyjnym specjalnie dla niego zoptymalizowanym. Ponadto Intel zaleca wyłączenie hiperwątkowości w przypadku korzystania z systemów operacyjnych, które nie są świadome tej funkcji sprzętowej.

Grafika Intel UHD

Nowe rdzenie graficzne Intel UHD wbudowane w procesory Coffee Lake obsługują HDCP2.2 na DisplayPort i HDMI, chociaż zewnętrzny HDMI LSPCon jest nadal wymagany dla HDMI 2.0. Wyjścia wideo dla Coffee Lake są podobne do wyjść dla Kaby Lake, z trzema kompatybilnymi lampami wyświetlającymi, które producenci płyt głównych mogą skonfigurować w razie potrzeby.

Większość procesorów Core i7 Coffee Lake będzie miała Intel UHD Graphics 630 z 24 jednostkami wykonawczymi. Ten rdzeń graficzny jest zasadniczo identyczny z poprzednią generacją HD Graphics 630, z tą różnicą, że teraz nazywa się UHD, co, jak zakładamy, jest przeznaczone do celów marketingowych, ponieważ zawartość i wyświetlacze UHD są bardziej wszechobecne przy pierwszym nazywaniu.. Główną dużą zmianą jest dodanie obsługi HDCP2.2.

Intel twierdzi, że poprawiono wydajność nowego rdzenia graficznego, głównie dzięki zaktualizowanemu stosowi sterowników, ale także wzrost częstotliwości w stosunku do poprzedniej generacji. Core i7-8559U to jedyny model, który różni się zintegrowaniem rdzenia graficznego Intel Iris Plus Graphics 655, który jest znacznie potężniejszy dzięki temu, że zawiera 48 jednostek wykonawczych. Karta graficzna Intel Iris Plus 655 zawiera również niewielką pamięć podręczną eDRAM o pojemności 128 MB, co zmniejsza potrzebę uzyskania przez rdzeń graficzny dostępu do pamięci RAM systemu, co jest znacznie wolniejsze niż w przypadku tej pamięci eDRAM.

Obecne procesory Intel Core i7

Minęło dziesięć lat, odkąd Intel wprowadził czterordzeniowe procesory Core i7 w swoim podstawowym asortymencie. Sześciordzeniowe części miały trafić do tego segmentu kilka lat później, jednak ze względu na usprawnienia procesu, wzrost mikroarchitektury, koszty i brak konkurencji, główny procesor w segmencie konsumenckim pozostał model czterordzeniowy od dziesięciu lat.

Obecnie mamy procesory Intel Core ósmej generacji, znane również pod nazwą Coffee, z modelami Core i5 i Core i7, które w końcu przeszły do ​​sześciordzeniowej konfiguracji fizycznej po dziesięciu latach. Istnieje wiele interesujących elementów, które podekscytują cię w tym wydaniu, oraz szereg czynników, które rodzą jeszcze więcej pytań, do których będziemy się odnosić. W tej generacji Core i7-8700K stał się najmocniejszym członkiem z imponującą konfiguracją przetwarzania sześciu rdzeni i dwunastu wątków.

Wszystkie nowe procesory do kawy Coffee Lake są procesorami gniazdowymi do użytku na odpowiednich płytach głównych z chipsetami serii 300, w tym Z370, H370, B360, H310 i przyszłym Z390. Technicznie procesory te wykorzystują gniazdo LGA1151, które jest również używane przez procesory szóstej i siódmej generacji z chipsetami 100 i 200. Jednak ze względu na różnice w konstrukcji pinów tych dwóch zestawów procesorów., Ósma generacja działa tylko na płytach głównych z serii 300, ponieważ nie ma poziomu zgodności krzyżowej.

W poprzednich generacjach „Core i7” oznaczało, że mówiliśmy o czterordzeniowych procesorach z hiperwątkiem, ale dla tej generacji przechodzi do konfiguracji sześciordzeniowej z hiperwątkiem. Core i7-8700K zaczyna się od częstotliwości podstawowej 3, 7 GHz i jest przeznaczony do osiągania 4, 7 GHz turbo w obciążeniach jednoprzewodowych, z termiczną mocą projektową 95 W (TDP).

Oznaczenie K oznacza, że ​​procesor jest odblokowany i można go przetaktować, dostosowując mnożnik częstotliwości, pod warunkiem właściwego chłodzenia, przyłożonego napięcia i jakości chipa. Intel gwarantuje tylko 4, 7 GHz, więc stamtąd jest całkiem loteria. Core i7-8700 jest wariantem innym niż K, z niższymi zegarami o podstawowej prędkości 3, 2 GHz, turbo 4, 6 GHz i niższym TDP 65W. Oba procesory używają 256 KB pamięci podręcznej L2 na rdzeń i 2 MB pamięci podręcznej L3 na rdzeń.

W porównaniu do poprzedniej generacji, Core i7-8700K pojawił się w wyższej cenie, ale za tę cenę oferuje więcej rdzeni i wyższą częstotliwość pracy. Core i7-8700K jest dobrym przykładem działania agregacji rdzenia, ponieważ aby utrzymać ten sam pobór mocy, ogólna częstotliwość podstawowa musi zostać obniżona, aby dopasować się do obecności dodatkowych rdzeni. Jednak w celu utrzymania wyższego czasu reakcji niż poprzedniej generacji, wydajność jednowątkowa jest zazwyczaj dostosowywana do wyższego mnożnika.

Poniżej Core i7 mamy procesory Core i5, które utrzymują tę samą konfigurację rdzenia, ale bez hipertekstu, więc oferują tylko sześć wątków przetwarzania. Core i5s działają na niższych częstotliwościach zegara w porównaniu do Core i7, szczególnie z Core i5-8400 o częstotliwości podstawowej wynoszącej zaledwie 2, 8 GHz. Porównując rozmiary pamięci podręcznej z Core i7, Core i5s mają To samo ustawienie L2 przy 256 KB na rdzeń, ale zmniejszono L3 do 1, 5 MB na rdzeń w ramach segmentacji produktu.

Warto zauważyć, że w ostatnich kilku pokoleniach Intel miał czterordzeniowe procesory z hyperthreading, co prowadzi do czterordzeniowej konfiguracji z ośmioma wątkami. Wraz z przejściem na 6-rdzeniowy i 12-wątkowy w wysokiej klasy Core i7 oraz 6-rdzeniowy i 6-wątkowy w średniej klasy Core i5, Intel całkowicie pomija konfiguracje 4-rdzeniowe i 8-wątkowe i przechodzi bezpośrednio do 4-rdzeniowych i 4 wątki na Core i3. Jest to prawdopodobne, ponieważ 4-rdzeniowy, 8-wątkowy procesor może wyprzedzić 6-rdzeniowy, 6-wątkowy procesor w niektórych testach wydajności.

Poniższa tabela zawiera podsumowanie funkcji obecnych procesorów stacjonarnych Intel Core i7 Coffee Lake:

Intel Core i7 Coffee Lake na komputery stacjonarne
	Core i7-8086K	i7-8700K	i7-8700
Rdzenie	6C / 12T
Częstotliwość podstawowa	4	3, 7 GHz	3, 2 GHz
Turbo Boost	5	4, 7 GHz	4, 6 GHz
Pamięć podręczna L3	12 MB
Obsługa pamięci	DDR4-2666
Zintegrowana grafika	Intel UHD Graphics 630
Podstawowa częstotliwość grafiki	350 MHz
Częstotliwość turbo grafiki	1, 20 GHz
Pasy PCIe (CPU)	16
Pasy PCIe (Z370)	<24
TDP	95 W.	65 W.

Poniższa tabela podsumowuje cechy obecnych procesorów Intel Core i7 Coffee Lake do laptopów:

Coffee Core Intel Core i7 dla laptopów
	Rdzeń i7-8850H	i7-8750H	i7-8559U
Rdzenie	6C / 12T	4/8
Częstotliwość podstawowa	2.6	2, 2 GHz	2, 7 GHz
Turbo Boost	4.3	4, 2 GHz	4, 5 GHz
Pamięć podręczna L3	12 MB	8 MB
Obsługa pamięci	DDR4-2666	DDR4-2400
Zintegrowana grafika	Intel UHD Graphics 630	Karta graficzna Intel Iris Plus 655
Podstawowa częstotliwość grafiki	350 MHz	300 MHz
Częstotliwość turbo grafiki	1, 15 GHz	1, 2 GHz
TDP	35 W.	28 W.

Zalecamy przeczytanie:

To kończy nasz specjalny artykuł na temat procesorów Intel Core i7: wszystkie informacje. Pamiętaj, że możesz zostawić komentarz, jeśli masz coś do dodania.